Pedoseksueel Misbruik, The Trouw, September 19, 2010

Pedoseksueel Misbruik

The Trouw
September 19, 2010

http://www.trouw.nl/opinie/columnisten/ephimenco/article3212695.ece/Pedoseksueel_misbruik__.html

Sylvain Ephimenco

Het bijzondere aan het rapport van de commissie-Adriaenssens over het seksueel misbruik van kinderen door Belgische geestelijken is dat het direct met de getuigenissen van de slachtoffers begint.

En omdat dit deel meer dan honderd pagina's beslaat (meer dan de helft van het rapport), ontstaat snel bij de lezer een gevoel van wanhoop, machteloosheid en diepe walging. Het vormt een ondraaglijke aaneenschakeling van scènes met details die het verstand te boven gaan. Ruwe penetraties en betastingen, orale seks, gedwongen (zelf)masturbatie, soms folteringen, maar dan in een context van ongekend machtsmisbruik.

Om precies te zijn dat van de man die verondersteld wordt het kind beschermend te begeleiden of op te voeden, maar bewust of onbewust op zijn vernietiging uit is. Nadat ik de talrijke relazen had gelezen, moest ik eerst wat frisse lucht scheppen. Want onfris, tot aan de geuren die erin worden gesuggereerd, is de inhoud van het rapport zeker.

Mijn eerste reactie was dat de benaming van het rapport niet helemaal juist is. Het gaat hier niet 'eenvoudig' om gevallen van seksueel misbruik binnen de kerk maar om wreed en niets ontziend pedoseksueel misbruik. Dat wil zeggen dat de machtsverhouding tussen de volwassen dader en zijn jong tot zeer jong (soms 4 of 5 jaar) slachtoffer, een toppunt van onevenwichtigheid bereikt. Daarbij wordt de ongelijke verhouding ook nog versterkt door het feit dat de dader, om zijn crime te begaan, met zijn volle gewicht op zijn (geestelijke en morele) autoriteit en aanzien leunt.

Je kunt geen erger beeld van machtsmisbruik bedenken dan dat van een pedoseksuele priester die een bang kind van acht of tien jaar anaal verkracht. Want na de verkrachting komen bijna altijd de bedreigingen en de chantage, het geheel in depressies, angsten, verbrijzeld zelfbeeld en soms zelfmoord resulterend. Het beeld van de dader dat uit dit rapport ontstaat, is dat van een slinkse en geslepen delinquent met habijt, die geen middelen schuwt om aan zijn egocentrische gerief te komen.

Jammer genoeg wordt er in dit werk te weinig ruimte aan de daders besteden. Of liever gezegd: ik vond er niet in wat me bezighield. De vraag die ik me stelde ging over de verhouding tussen het geloof van de plegers en hun weerzinwekkende daad. Deze mannen werden geacht Gods woord als geen ander te kunnen verkondigen en eerbiedigen. Een god van barmhartigheid die luistert en beschermt, als ik het goed heb begrepen. Voor de slachtoffers, die vaak de kerk de rug hebben toegekeerd, bleek het tegendeel waar.

Deze zogenaamde 'geestelijken' lijken verdraaid veel op zwarte engelen die dood en verderf zaaiden. Wat was dan hun relatie met hun god nadat ze een machteloos kind zwaar hadden misbruikt? Hoe stak hun geweten van priester in elkaar en geloofden ze 's avonds nog in het woord dat ze overdag verkondigden? Of was hun roeping en ambt van begin af aan er een van (zelf)bedrog en onmetelijke hypocrisie? De katholieke kerk heeft het nu over 'vergeving en verzoening'. Maar zo gemakkelijk mag deze zwaar beschadigde internationale organisatie hier niet van afkomen.