Ella, Monica, Heidi en Ritje droegen in het justitiepaleis witte maskers, die ze een voor een afzetten om hun verhaal te doen. Alle vier zijn het overlevers van gedwongen afstand en adoptie die lotgenoten willen overtuigen om uit de anonimiteit te treden.

"De ouders van mijn vriend hebben me in 1969 gedwongen om mijn zoontje af te staan. Aan mijn ouders werd verteld dat het kind dood geboren werd en ik durfde hen de waarheid niet te vertellen. Toen ik dat wel aandurfde, was het al te laat", getuigt Ritje.

Ze probeerde uit te zoeken bij welk adoptiegezin hij terecht was gekomen, maar tevergeefs. Er was geen enkele instantie die haar kon helpen. "Twee jaar geleden heeft mijn zoon me uiteindelijk zelf gevonden. De intense blijdschap die ik voelde toen ik mijn "baby" van 43 jaar voor de eerste maal in mijn armen kon sluiten, is onbeschrijfelijk. Aan alle geboortemoeders zou ik dan ook willen zeggen: bel de hulplijn en vertel je verhaal. Misschien zoekt jouw dochter of zoon ook al heel lang naar jou."

Monica is zo een dochter. Zij werd in 1965 in Frankrijk geboren, maar weet niet wie haar biologische ouders zijn. "Mijn oorsprong werd me bewust door kerk en staat afgenomen. Enkel als mijn geboortemoeder naar me op zoek gaat, kunnen we herenigd worden."

De vzw Mater Matuta wil het taboe rond gedwongen afstand en adopties doorbreken en vraagt aan slachtoffers om zich te melden. "Veel geboortemoeders schamen zich en dragen hun geheim al jaren met zich mee. Deze problematiek nam een aanvang na de Tweede Wereldoorlog en duurde tot de jaren negentig. Zelfs in 2004 werden er nog kinderen geplaatst zonder tussenkomst van een erkende adoptiedienst", zegt voorzitster Marleen Adriaens van de vzw Mater Matuta.

De leden van de vzw willen de overlevers bijstaan door hen te helpen om de aanvraagdocumenten in te vullen of wanneer ze naar de erkennings- en bemiddelingscommissie willen stappen.